Zdejmowanie Płótna - Pożegnanie z Ronem Gorchovem

Podczas wywiadu w 2017 roku ze szwajcarskim kuratorem Hansem Ulrichem Obristem, amerykański malarz Ron Gorchov (1930 - 2020) udzielił młodym artystom następującej rady: „Bądźcie zdesperowani i cierpliwi.” To pozornie oksymoroniczne stwierdzenie doskonale oddaje postawę, z jaką Gorchov, który zmarł na początku tego miesiąca, podchodził do swojej praktyki. Urodził się w Chicago w 1930 roku, a jego rodzina przeprowadzała się z miasta do miasta ponad tuzin razy podczas Wielkiego Kryzysu, gdy jego przedsiębiorczy ojciec szukał pracy. Okoliczności mogły sprawić, że byli zdesperowani pod względem finansowym, ale jego ojciec nauczył Gorchova, aby postrzegał pieniądze jako coś oddzielnego od celu. Jego rodzina była spłukana, mówi Gorchov, ale nigdy biedna. Gorchov pracował jako ratownik, gdy po raz pierwszy przeprowadził się do Nowego Jorku w latach 50., a później uczył sztuki: prace, które dały mu czas potrzebny do podejścia do swojej sztuki z cierpliwością, na jaką zasługiwała. Jego przewodnia zasada brzmiała, że artyści powinni zawsze tworzyć dzieła na następne stulecie, a nie na stulecie, w którym żyją. Jego pomysł na wprowadzenie malarstwa w XXI wiek polegał na połączeniu go, w odpowiednich proporcjach, z rzeźbą i architekturą. „Dla mnie,” powiedział Gorchov, „istotą rzeźby jest masa. W architekturze czujesz objętość. A malarstwo podkreśla powierzchnię.” „Saddle-shaped” obrazy, za które stał się znany, były jego rozwiązaniem tego problemu. Już w 1949 roku Gorchov miał przekonanie, że świat malarstwa stał się zbyt przywiązany do idei prostokąta, przywiązania, które przyspieszył Piet Mondrian, którego Gorchov uważał za wyczerpanego w tej formie. Gorchov rozważał różne opcje, aby zmienić płaskość typowego prostokątnego płótna, takie jak umieszczenie piłki tenisowej za nim, aby stworzyć wypukłość. Zajęło mu 19 lat, aby opracować „saddle stretchers”, których używał do tworzenia swoich teraz ikonicznych wypukłych, zakrzywionych powierzchni malarskich. Jego pierwszy obraz w kształcie siodła, który stworzył w 1968 roku, nosi tytuł „Mine” — podwójne znaczenie odnoszące się do faktu, że postrzegał tę pracę jako wyjątkowo swoją, a także widział ją jako potencjalną kopalnię złota pełną nieodkrytych możliwości twórczych.

Abstrakcyjny czy konkretny

Większość widzów uważa, że prace Gorchova są abstrakcyjne. Jednak jego dealer, John Cheim, główny i dyrektor wystaw w galerii Cheim & Read – która ma znakomitą reputację za współpracę z gigantami abstrakcji, takimi jak Joan Mitchell, Milton Resnick i Louis Fishman – twierdzi, że Gorchov nie powinien być postrzegany jako całkowicie abstrakcyjny. „Kształty mają silny związek z pracami Giorgio Morandiego. Gorchov nie jest czysto abstrakcyjnym malarzem, tak samo jak Morandi nie jest czysto figuratywny,” mówi Cheim. Dyrektor galerii Stephen Truax dodaje: „Ron wykorzystywał rzeczy, które widział i napotykał w prawdziwym życiu jako inspirację dla form, które stosował w swoich abstrakcjach.”

Ron Gorchov - BRAT II, 2017, Olej na lnie, 85 x 75 x 13 cali, 215,9 x 190,5 x 33 centymetrów. © 2020 Ron Gorchov / Stowarzyszenie Praw Artystów (ARS), Nowy Jork. Zdjęcie: Brian Buckley. Wszystkie obrazy dzieł sztuki dzięki uprzejmości artysty oraz Cheim & Read, Nowy Jork.

Jednym z kluczy do emocjonalnej treści jego obrazów można znaleźć w tytułach, które Gorchov im nadał, które często odnoszą się do klasycznych mitów lub opowieści z tekstów teologicznych, takich jak Biblia. Jednak Gorchov nie zaczynał od próby namalowania konkretnej postaci lub sceny z mitu. Raczej malował w intuicyjny, podświadomy sposób, często malując prawą stronę płótna prawą ręką, a lewą stronę lewą ręką. Myślał o treści po fakcie. „Kiedy maluję obraz i na niego patrzę,” wyjaśnił kiedyś Gorchov, „muszę zapytać siebie, jak się czułem, gdy to robiłem? Ponieważ byłem zaangażowany w jego tworzenie, nie wiem, jak się czułem. Więc potem studiuję obraz, aby to zrozumieć… i staram się znaleźć historię, która odzwierciedla to, jak się czułem.” Ta wymiana między rzeczami widzianymi w życiu, podświadomym aktem malowania a późniejszą analizą uczuć wydaje mi się zarówno abstrakcyjna, jak i konkretna. Przypomina mi, jak Jean Arp mówił o prawdziwym znaczeniu Dada: jako o nieprzewidywalności, bezsensowności i doskonałej logice natury wyrażonej przez sztukę.

Ron Gorchov - Prometeusz, 2016. Olej na lnie. 49 x 65 x 10 1/2 cala / 124,5 x 165,1 x 26,7 centymetra. © 2020 Ron Gorchov / Stowarzyszenie Praw Artystów (ARS), Nowy Jork. Wszystkie obrazy dzieł courtesy of the artist and Cheim & Read, Nowy Jork.

Rewolucyjny Reformator

Dla mnie w dziełach Gorchova jest coś głęboko amerykańskiego. Ameryka jest zarówno rzeczą konkretną, jak i abstrakcyjnym pojęciem, które nieustannie jest rozdarte między rewolucją a reformą. Kiedy po raz pierwszy opracował swoje siodłowe stretcher, Gorchov był rewolucyjnym artystą, który był zdeterminowany, aby podważyć wiekowy centralny koncept malarstwa: że powinno być ono wykonywane na prostokątnych, płaskich powierzchniach. Nawet gdy rozwijał swoje pierwsze zakrzywione płótno, w rzeczywistości pojęcie płaskości było ponownie wychwalane przez czołowych krytyków sztuki, takich jak Clement Greenberg, jako cel Post Painterly Abstraction, najnowszego trendu w malarstwie według Greenberga. Jednak po odważnym podważeniu strukturalnych systemów prostokątów i płaskości, Gorchov całkowicie poświęcił się swojemu nowemu systemowi i powtarzał go przez resztę swojej kariery, zastępując starą normę nową normą. Co może być bardziej amerykańskie niż ustąpienie rewolucyjnym impulsom na rzecz przymusu niekończącej się reformy, działając w ramach nowo ustanowionych systemów, aby tworzyć nieskończone intrygujące wariacje?

PORTRET Z EAST JAMB Ron Gorchov w jego studiu w Brooklynie. Zdjęcie: Brian Buckley, 2012. Ron Gorchov EAST JAMB 1971 Olej na lnie 77 x 77 x 12 1/2 cala 195,6 x 195,6 x 31,8 centymetra © 2020 Ron Gorchov / Stowarzyszenie Praw Artystów (ARS), Nowy Jork.

Naprawdę, gdy raz zobaczysz jedno malowidło Gorchova, wszystkie przyszłe malowidła Gorchova, które napotkasz, są natychmiast rozpoznawalne jako jego. Ale to nie jest obraza. To ta sama krytyka, którą można by skierować do natury, która również działa w ramach swoich specjalnych systemów, aby stworzyć nieskończone i piękne wariacje. W rzeczywistości, w kontekście jego relacji z naturą, czuję, że Gorchov najlepiej przynależy do linii Hans Arpa—kolejnego biomorficznego artysty, który był częściowo dadaistą, częściowo surrealistą i częściowo abstrakcjonistą, ale zawsze odnosił się do swojej sztuki jako do konkretnej. Gorchov stworzył zbiór prac, które są zarówno intelektualne, jak i kapryśne—całkowicie idiosynkratyczne, a jednak natychmiast rozpoznawalne—i tak jak Arp, wierzę, że to stawia Gorchova w jego własnej, specjalnej kategorii.
Jestem pod wrażeniem, jak Gorchovowi udało się osiągnąć swoją pierwotną zasadę przewodnią, przypominając nam poprzez swój przykład, jak ważne są zarówno myślenie, jak i uczucie dla artystów, którzy pragną być istotni nie tylko w swoim wieku, ale także w następnym.

Obraz wyróżniony: PORTRET AUTORSTWA AVEDONA Ron Gorchov, 2013. Zdjęcie: Michael Avedon. © Michael Avedon / AUGUST. Powielone za zgodą.
Wszystkie obrazy użyte tylko w celach ilustracyjnych
Autor: Phillip Barcio