6 faktów o kubizmie, które musisz znać
Dziś kubizm jest powszechnie uważany za innowacyjny i intelektualnie stymulujący ruch artystyczny. Podziwiamy dzieła kubistyczne za ich wyjątkowość i piękno. Ale fakty o kubizmie opowiadają inną historię o wczesnych dniach tego ruchu. Początki kubizmu były burzliwe. Krytycy początkowo wyśmiewali ten styl, a wielu w społeczeństwie uważało obrazy kubistyczne za odrażające. Oto sześć faktów o kubizmie, które pomogą wyjaśnić naturę i pochodzenie tego niedocenianego stylu, który stał się jednym z najbardziej wpływowych ruchów sztuki abstrakcyjnej.
1. Kubizm został wynaleziony przez Pabla Picassa
Obraz Picasso pt. Les Demoiselles d'Avignon, namalowany w 1907 roku, uważany jest za zasadniczy obraz „proto-kubistyczny”. Dzieło połączyło trzy elementy, które stały się fundamentalne dla podejścia kubistycznego: płaskość, redukcję geometryczną i wielość perspektyw. Płaskość osiągnięto poprzez brak cieniowania, łącząc tło i pierwszy plan bez przypisywania preferencji któremuś z nich. Użycie kształtów geometrycznych uprościło formy, redukując wizualny słownik tematu. Użycie wielu perspektyw pokazało obiekty z kilku jednoczesnych punktów widzenia.
Pablo Picasso - Panny z Awinionu, 1907, 243,9 cm × 233,7 cm (96 in × 92 in), Muzeum Sztuki Nowoczesnej
2. Picasso był inspirowany Seuratem i Cézannem
W 1884 roku Georges Seurat stworzył styl malarski zwany Chromoluminarizmem (znanym również jako Divisionizm), który polegał na komponowaniu obrazu wyłącznie z małych kropek lub plam koloru, w celu osiągnięcia maksymalnej ilości luminescencji. To był początek próby osiągnięcia bardziej realistycznej rzeczywistości poprzez abstrakcję. W 1906 roku zmarł Paul Cézanne, a Picasso zwrócił nową uwagę na jego późniejsze prace, szczególnie zauważając ich doskonałą manifestację płaskości postimpresjonistycznej. Przez wieki malarze używali perspektywy, aby uzyskać głębię, nadając swoim obrazom cechy trójwymiarowe. Cézanne w pełni zaakceptował dwuwymiarową naturę malarstwa, porzucając głębię, aby zwrócić uwagę na powierzchnię, podkreślając zasadniczą różnicę między obrazami a rzeczywistością.
3. Kubizm jest uważany za pierwszy ruch sztuki abstrakcyjnej
Chociaż Seurat, Cézanne i wielu innych zmierzało w kierunku abstrakcji od końca XIX wieku, kubizm uważany jest za pierwszy ruch mający na celu wyraźne próby abstrahowania tematyki obrazów. Kubizm był specyficznym podejściem naukowym, które obejmowało ograniczoną paletę kolorów, formy zredukowane do kształtów geometrycznych, ograniczone cieniowanie w celu spłaszczenia powierzchni oraz prezentację tematyki z wielu jednoczesnych perspektyw. Efekty były celowo, nieuchronnie abstrakcyjne. Ta pewna, zamierzona zmiana informacji wizualnej wpłynęła na każdy inny ruch sztuki abstrakcyjnej, który miał nadejść.
Fernand Leger - Akt w studiu, 1912-13, olej na burlapie, 128,6 x 95,9 cm, Muzeum Solomona R. Guggenheima, Nowy Jork
4. Kubizm jest w rzeczywistości formą realizmu
Paradoks kubizmu polega na tym, że celem jego abstrakcyjnego podejścia jest osiągnięcie większego poczucia rzeczywistości. Przypomnij sobie próbę Seurata, aby uzyskać większą luminescencję, nie mieszając kolorów wcześniej, ale raczej tworząc poczucie zjednoczonych kolorów poprzez małe kropki i plamy różnych kolorów. Podobnie kubizm postulował, że rzeczywistość nie jest postrzegana z jednego punktu widzenia. Ludzie postrzegają obiekty, patrząc na nie z każdej możliwej perspektywy. Łączymy te perspektywy z wspomnieniami o tym, jak obiekty wyglądają o różnych porach dnia, w różnym oświetleniu, zarówno stojąc w miejscu, jak i w ruchu. Nasze umysły łączą te punkty widzenia, aby stworzyć reprezentacyjne koncepcje rzeczywistości. Kubizm był próbą osiągnięcia tego samego hiperrealistycznego poczucia życia poprzez abstrakcję. W pewnym sensie styl ten był czterowymiarowy, łącząc długość, powierzchnię, objętość i upływ czasu.
Jean Metzinger - Femme au miroir, 1916, oil on canvas, 92.4 x 65.1 cm, Private Collection
5. Kubizm był pierwotnie uważany za skandaliczny
Pomysł, że malarze nie replikują obiektywnie świata, budził niepokój wśród krytyków sztuki na początku XX wieku. Abstrakcja była herezją. Francuski krytyk sztuki Louis Vauxcelles obraźliwie odniósł się do obrazów Picassa i Georges Braques, nazywając je "małymi sześcianami". Jednak inny krytyk, Guillaume Apollinaire, przyjął ten termin, używając Cubizmu do opisania prac Grupy Puteaux, wiodących kubistów Francji, którzy po raz pierwszy publicznie wystawili swoje prace w 1911 roku na Salonie des Indépendants w Paryżu.
Dana Gordon - Endless Painting 1 , 2014, 78 x 59.8 in
6. Pierwsza publiczna wystawa kubizmu nie obejmowała Picassa
Salon des Indépendants z 1911 roku ironicznie nie zawierał Picassa ani Braque'a, dwóch ojców założycieli kubizmu. Zawierał jednak wielu ich współpracowników, w tym Jean'a Metzinger'a, Alberta Gleizes'a, Roberta Delaunay'a oraz jedną z nielicznych kobiet kubistek, Marie Laurencin. Ta wpływowa grupa malarzy nazywała się Grupą Puteaux, ponieważ regularnie spotykali się i rozmawiali o sztuce w pracowni Marcela Duchampa i jego dwóch braci, która znajdowała się w paryskiej dzielnicy Puteaux.
Obraz wyróżniony: Georges Braque - Skrzypce i świecznik, 1910, olej na płótnie, 60,96 x 50,17 cm, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w San Francisco (SFMOMA), © Georges Braque / Stowarzyszenie Praw Artystów (ARS), Nowy Jork / ADAGP, Paryż
Wszystkie obrazy użyte wyłącznie w celach ilustracyjnych
Autor: Phillip Barcio
